Wierzba

Ona,

Wierzba,

Płacze dniami

I nocami, gdy przez natrętne

Myśli przewraca się

Z boku na bok

I próbuje zasnąć.

Ona,

Wierzba,

Zjadana

Przez robaki

Własnego umysłu

Chowa się

Za deszczem,

By nie było widać jej łez.

Ona,

Wierzba,

Jest sama

Na polanie życia

I nie szuka szczęścia.

Liście zasłaniają jej Słońce,

Przegapiła tęczę.

Widzi deszcz.

I płacze,

Bo dla niej nie ma

Słońca.